Zeewier kent een lange en uitgebreide geschiedenis als gebruiksmiddel, voedingsmiddel en medicijn. Primitieve stammen die duizenden jaren geleden bij de zee leefden, aten zeewier. Zeewier werd aangeboden aan de goden in religieuze rituelen, gebruikt om wonden te behandelen, verbrand voor de winning van zout en was zelfs een vorm van geld om belasting te betalen. Tijdens oorlog en hongersnood, wanneer weinig anders beschikbaar was, diende zeewier als voedsel ter versterking van de levenskracht. Het werd ook gevoerd aan gedomesticeerde dieren en toegevoegd aan de bodem als mest. En volgens middeleeuwse religieuze literatuur werden er zelfs wetten geschreven – onder andere in IJsland – betreffende het oogsten van bepaalde soorten zeewier, zoals dulse.

Astronomen geloofden vroeger dat de zon om de aarde draaide. Zo waren archeologen er in de 90'er jaren van overtuigd dat de oorspronkelijke bewoners van Amerika een land brug gebruikten om van Azië in Alaska te komen om vervolgens, tussen de gletsjers door, naar het zuiden af te zakken. Dit zou zich zo'n 12000 jaar geleden afgespeeld hebben. Jack Rossen schrijft: "Stel dat dit waar is, dat je een pad kon vinden tussen kilometer hoge ijsmuren door, en dit over duizenden kilometers. Wat zou je eten? Waterijsjes????"

Hij vervolgt: "Er waren zeewier gordels langs de west kust van de Amerika's, van Alaska tot Chili en die waren ecologisch gezien even complex als de regenwouden. Er zijn waren vele soorten dieren, waaronder vis in deze gordels en natuurlijk het zeewier zelf wat erg rijk is in voedingsstoffen. Wat zouden mensen liever gedaan hebben? Een maaltijd zoeken in een wereld van ijs, of in een boot langs de kustlijn afzakken en zichzelf voorzien van vis, oesters en groente?"

Achteraf bezien is de zeewier gordel een logische optie. In 1975 volgt er archeologisch bewijs hiervoor. Voor het hele verhaal:

 

In 1750 was de Engelse natuurkundige Dr. Bernard Russel de eerste die een thee van kelp maakte. Hij verbrandde droge Fucus om een medicinale houtskool te maken die hij met succes  gebruikte om kropgezwellen en scrofulose, een tuberculose infectie van de lymfeklieren in de nek, te behandelen. In oorlogstijd werd zeewier verwerkt vanwege de mineralen die in dergelijke perioden wat minder goed uit andere bronnen gehaald konden worden. Kelp was zelfs eens een bron van kaliumcarbonaat voor buskruit en jodium. Nadat het zeewier was verbrand werden de oplosbare minerale ingrediënten, zoals jodium zouten, kalium en andere mineralen, verwijderd uit de as door een was proces. De mineralen werden vooral gebruikt als chemische middelen en als aanvulling op de voeding voor zowel mensen als dieren. Terwijl de natuurvolkeren zeewier als medicijn bleven gebruiken, begonnen Europeanen zich meer te richten op de wetenschappelijke ontwikkelingen rondom gezondheid. Pas recent is het tij gekeerd en kijken de gezondheid- en schoonheidsindustrie weer naar de zee.